Ένα ανέκδοτο δυάρι αφιέρωσι στον Στέφανο Τσιτσιπά! Un problema di Alessandro Soilemesis-Sellenidis (a due mosse; inedito e facilissimo). Dedicato a Stefanos Tsitsipas. Chess Puzzle inedited: An easy 2-mover by Alex. Soilemezis-Sellenides.

 

Το δυαράκι είναι σημερινή μου σύνθεσι. Δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο, αλλά είχα καιρό να συγκεντρωθώ έστω κι έτσι. Κατα την ανάρτησι στον blogger με συντρόφευε η εκξαιρετική παρτίδα τέννις του Στέφανου Τσιτσιπά με τον εκπληκτικό εφέτος Ιταλο(αυστριακό;) Γιαννίκ Σίννερ (Jannik Sinner , νο 2 στον Κόσμο) στα ημιτελικά του Μόντε Κάρλο. Χάρηκα την νίκη του ελληνόπουλου (2-1 σέτ, έστω και άν είχαμε λίγη τύχη στο τέλος) και με χαρά τού αφιερώνω το προβληματάκι-μινιατούρα μου!

Με τις ευχές μου και εις ανώτερα!

 ...................

 

 

ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΑ ΛΕΥΚΑ,  ΜΑΤ ΣΕ ΔΥΟ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

 

ALEX. SOILEMEZIS-SELLENIDES – To Stefanos Tsistsipas! #2

 #2                                                     3 + 4  

 

[ΥΓ.  Τί; Βοήθεια για την λύσι;

Αν και δεν την χρειάζεται ένα ταπεινό δυαράκι σαν το εν λόγω, ας πούμε κάτι σαν τίτλο με λογοτεχνικό υπονοούμενο:

Στα χνάρια της ...Ιφιγένειας! ]

 

Πώς η Ελλαδα υποστηρίζει την κλιματική αλλαγή και επαληθεύει την θεωρία του χάους. 5 No comments videos on You Tube.

1.

2.

3.

4.

5.

 

Μια πατριωτική κραυγή αγωνίας: Η ιδρυτική διακήρυξή της ΕΠ.Κ.Κ.Κ. (ή ΕΠ.Ε.Κ.Κ.) Uno spiraglio di luce nel buio nazionale? La dichiarazione di fondazione di una nuova “Commissione di Sovranità in Grecia e Cipro”.

Επιτέλους μια σπίθα εθνικής αφύπνισης! Διαβάζω την ιδρυτική διακήρυξή της “Επιτροπής για την Εθνική Κυριαρχία και την Κύπρο” ένα κείμενο ολιστικής προσέγγισης των κοινωνικών και εθνικών προβλημάτων του σημερινού ελληνισμού και αρχίζω να αγαλλιώ! Υπάρχει, λοιπόν, ελπίδα για για την ταλαίπωρη πατρίδα!

Νυν δε την νύκτα σχίζει  
ακτίς ελπίδος· χαίρονται  
τα πάντα της πατρίδος  
προσφιλή τέκνα.

Κάλβος (Ελπίς Πατρίδος, 1819)

 

Την διακήρυξι υπογράφουν, ως ιδρυτικά μέλη, δεκαπέντε πατριώτες-ακτιβιστές. Ανάμεσά τους τυχαίνει να γνωρίζω απο τον δημόσιο λόγο τους ιδιαίτερα μετα την "πανδημία", και θα έλεγα ότι εμπιστεύομαι, τους τρείς: Αϋφαντή Γιώργο, Καλεντερίδη Σάββα, Κούβελα Δημήτρη,

 

Εύχομαι η διακήρυξι “ειδικού σκοπού”, ήτοι: “τη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο”, να μετεξελιχθεί σε κάτι μεγαλύτερο, ουσιαστικότερο και μονιμότερο. Να ανοιχθή σε όλο τον πατριωτικό ελληνικό κόσμο του ελλαδικού και του Κυπριακού κράτους, καθώς και του απανταχού Ελληνισμού. Η κίνησι να γιγαντωθεί και να γίνει αληθινά εθνικοπατριωτικό λαϊκό κίνημα. Ως αρχικό εγχείρημα αντίδρασης στην προϊούσα παρακμή να ευοδωθή και μακάρι να αποτελέσει την πλατφόρμα συσπείρωσης των Ελληνόψυχων όλων των πολιτικο-ιδεολογικών καταβολών που θα μπορούσε να οδηγήσει την Πατρίδα όχι σε έναν άτυπο πολιτικό οργανισμό, σαν τον Στρατιωτικό Κίνημα του 1909, (115 χρόνια μετά οι συνθήκες δεν είναι και πολύ ανόμοιες), αλλά σε κάτι γιατί όχι; ριζοσπαστικότερο, κάτι απο το οποίο με την απόρριψι του παλιού, να γεννιόταν το καινούργιο. Κάτι σαν νέα Φιλική Εταιρία, 210 χρόνια μετά ίσως να είναι ικανό διάστημα για να ολοκληρωθεί η προδομένη Επανάστασι… 

Ας μην προτρέχω... Η “δωδεκάσφαιρη” καταγραφή (: 12λογος γαρ η διακήρυξι) των δεκαπέντε ιδρυτικών μελών έχει ως ακολούθως:

Ιδρυτική διακήρυξη

1) Το καίριο πολιτικό ζήτημα της χώρας είναι η κατοχύρωση και η υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας. Αποτελεί την προϋπόθεση για να αντιμετωπισθούν με πιθανότητες επιτυχίας τα επί μέρους οξύτατα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.

2) Δεν θα υπάρξει στην Ελλάδα κοινωνική δικαιοσύνη, υγεία, παιδεία, σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, κράτος δικαίου, παραγωγή, και οικονομική ανάπτυξη, όσο το πολιτικό σύστημα της χώρας επιμένει να την διατηρεί σε τροχιά υποτέλειας και εξάρτησης. Όσο η Ελλάδα «ανήκει στη Δύση», ή στην όποια «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Όσο το Ελληνικό εθνικό συμφέρον προσδιορίζεται από τις επιταγές της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών, του Βερολίνου ή, γιατί όχι, και της Άγκυρας! Η πρόταξη ξένων συμφερόντων και η μονοσήμαντη υπαγωγή της Ελλάδας σ` αυτά συνιστά διαχρονικό πρόβλημα των εκάστοτε Ελληνικών κυβερνήσεων. Ο κανόνας αυτός, σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές, κάμφθηκε από απόπειρες ανατροπής του. Ωστόσο, εξακολουθεί να ισχύει καταθλιπτικά σήμερα.

3) Από την επανάσταση του 1821, οι Έλληνες αγωνίζονται για ελευθερία και δημοκρατία. Για τα ιδανικά αυτά καταλύσαμε πριν 49 χρόνια το ξενοκίνητο δικτατορικό καθεστώς. Σήμερα, όμως, η ελευθερία και η δημοκρατία που έχουμε συνιστούν διακηρύξεις κενές περιεχομένου. Η συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή στην Κύπρο είναι το διαρκές τίμημα που πληρώνουμε για τον κίβδηλο κοινοβουλευτισμό της Μεταπολίτευσης. Τίμημα που κινδυνεύει ν’ αποδειχθεί απλή προκαταβολή! Γιατί όπως η Χούντα δεν ξεφύτρωσε τυχαία αλλά μέσα στο θερμοκήπιο συγκεκριμένης ξένης εξάρτησης, οι Κοινοβουλευτικοί της διάδοχοι συνειδητά εκεί επιλέγουν έκτοτε να παραμένουν. Γι’ αυτό τον λόγο σήμερα, κατρακυλώντας στον κατήφορο του εθνικού ευτελισμού που σηματοδότησε η Συμφωνία των Πρεσπών, καταλήγουμε να βιώνουμε τη μεθοδευμένη εκχώρηση Ελληνικού εδάφους χάριν δήθεν της «ειρήνης». Στην πραγματικότητα, όμως, χάριν της συνοχής και λειτουργικότητας του ΝΑΤΟ.

4) Το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. αποτελούν πεδία ισχυρής γεωπολιτικής αντιπαράθεσης αντίρροπων εθνικών συμφερόντων. Είναι προσωρινοί, διεθνικοί οργανισμοί φτιαγμένοι πρωτίστως για να επιβάλλουν τα τρέχοντα συμφέροντα των ισχυρών. Δεν είναι υποκατάστατα της πατρίδας μας. Αποτελούν χώρους διαρκούς πάλης και συγκρότησης ευμετάβλητων διεθνών συσχετισμών. Συνεπώς, στα fora αυτά η Ελλάδα οφείλει να μετέχει ενεργά προκειμένου να προωθεί και όχι ν’ απεμπολεί τα ιδιαίτερα –και οπωσδήποτε μείζονα– εθνικά της συμφέροντα, τα συμφέροντα του Ελληνικού λαού και του Έθνους! Η οικονομική εξάρτηση της χώρας, που προκύπτει από την ανάγκη εξυπηρέτησης δημόσιου χρέους 406,5 δισ. ευρώ, είναι οδυνηρά υπαρκτή. Όμως, δεν μπορεί να συνιστά μόνιμη, βολική πρόφαση υποτέλειας. Σε όσους κόπτονται για την ομαλή εξυπηρέτηση των πιστωτών μας, υπενθυμίζουμε ότι η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων πόρων της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας θα επέτρεπε μια ταχεία αποπληρωμή τους και απεξάρτησή μας! Προφανώς αυτός (και όχι ο μπαμπούλας του casus belli) είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο οι εκάστοτε κυβερνώντες θάβουν την ανακήρυξη ΑΟΖ κάτω από νομικές πομφόλυγες και ασυναρτησίες. Προτιμούν να καταδικασθούν, εν προκειμένω, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, παρά να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της οικονομικής και συνακόλουθα πολιτικής εξάρτησης της χώρας από τους πιστωτές…

5) Υπό την πίεση «Συμμάχων» και «Εταίρων», το Ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αποδεχθεί τις απαιτήσεις της Άγκυρας που συνοψίζονται στο δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας. Κυβερνώντες και πάσης προελεύσεως «αντιπολιτευόμενοι» συνομολογούν την ήττα πριν καν δώσουμε τον αγώνα, διολισθαίνοντας εν μέσω κραυγαλέας συναίνεσης προς υπαγορευμένη συνθηκολόγηση… Μέσω παραλείψεων και αυτοκτονικών επιλογών, υποβαθμίζουν ραγδαία την αμυντική δυνατότητα των Ενόπλων Δυνάμεων και τις απαξιώνουν σε στρατό παρελάσεων. Αποσυνδέουν, ταυτόχρονα, την κοινωνία και τους πολίτες από την υπόθεση της συστράτευσής τους στην άμυνα της χώρας. Τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, οι θεσμοί της θητείας και της εφεδρείας έχουν καταντήσει να παράγουν αγέλες αδαών, ανεκπαίδευτων αγγαρειομάχων, αντί να προάγουν τους πολίτες σε πολεμιστές ικανούς να υπερασπίσουν την πατρίδα. Το ιερό καθήκον της άμυνας εκχωρείται σε επαγγελματίες, τους οποίους κατευθύνουν και εθίζουν σε γραφειοκρατική λειτουργία, στα πρότυπα της λοιπής Ελληνικής δημοσιοϋπαλληλίας. Συνεπώς, με υπαιτιότητα πρωτίστως του Ελληνικού πολιτικού συστήματος (και όχι των Αμερικανών ή Γερμανών, οι οποίοι ευσυνείδητα προωθούν εκείνες τις πολιτικές που η δική μας αδράνεια και δουλοπρέπεια αναδεικνύουν ως βέλτιστες για τα δικά τους συμφέροντα εν προκειμένω) διαμορφώνεται το απαραίτητο υπόβαθρο, ώστε στα αμέσως επόμενα χρόνια να καταστεί εφικτή και συνάμα αναπότρεπτη η παράδοση/παραλαβή των νησιών ανατολικά του 25ου μεσημβρινού στο Αιγαίο, καθώς και της Θράκης.

6) Ο εν εξελίξει αφοπλισμός των νησιών του Αιγαίου, και η επί θύραις θεσμοποίησή του σε αποστρατιωτικοποίηση/ουδετερότητα (με άλλοθι το σχεδιαζόμενο Ελληνο-Τουρκικό Σύμφωνο Φιλίας και μη-Επίθεσης), πρέπει να σταματήσει! Κάθε μέσο νόμιμης δράσης είναι καλό και πρόσφορο για τον σκοπό αυτό. Προέχει η ενημέρωση των πολιτών για τις συνέπειες που θα έχει ο σχεδιασμός της αποστρατιωτικοποίησης και συναφούς ουδετερότητας στην ασφάλειά τους ,στην ίδια τους την ζωή και στο μέλλον των παιδιών τους. Είναι απαραίτητη η διαμόρφωση και οργάνωση του πλαισίου, που θα επιτρέψει στους πολίτες ν’ αναλάβουν, με συγκροτημένη δράση, την ευθύνη κάθε ενός και κάθε μίας για την άμυνα της χώρας και των επαπειλούμενων περιοχών της.

7) Η παραπάνω μάχη δεν μπορεί να διεξαχθεί επιτυχώς, εάν δεν συνδεθεί με την αδήριτη, επιτακτική ανάγκη να υπερασπισθούμε τον προκεχωρημένο προμαχώνα του Κυπριακού Ελληνισμού, την Κυπριακή Δημοκρατία. Αν περιέλθει σε Τουρκική τροχιά και η ελεύθερη Κύπρος, θα ακολουθήσουν αναπόδραστα τα νησιά του Αιγαίου! Μετά η Θράκη!

8) Η Ελλάδα από το 1960 έχει εγγυηθεί την ανεξαρτησία, το σύνταγμα και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν τιμήσαμε αυτές τις υποχρεώσεις το 1974! Εγκαταλείψαμε την Κύπρο, δίχως να τιμωρήσουμε εκείνους τους επίορκους αξιωματικούς που ανέτρεψαν την νόμιμη Κυπριακή Κυβέρνηση και μετά φυγομάχησαν μπροστά στους Τούρκους. Επιβραβεύσαμε τους πολιτικούς, οι οποίοι ,υπάκουοι στους Αγγλο-Αμερικανούς, ανέχθηκαν τον δεύτερο Αττίλα για να μην διαταραχθεί η ενότητα του ΝΑΤΟ. Αρκετά πλέον!

9) Η Κυπριακή Δημοκρατία, μολονότι ακρωτηριασμένη από την εισβολή, εξακολουθεί να είναι ο μόνος αναγνωρισμένος νόμιμος εκπρόσωπος ολόκληρου του νησιού στα Ην. Έθνη και στην Ε.Ε. Αυτό το συντριπτικό πολιτικό-διπλωματικό πλεονέκτημα επιχειρούν τώρα να καταλύσουν Βρετανοί και Αμερικανοί, σε αγαστή συνεργασία με το Ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η Ελλάδα οφείλει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει ως εγγυήτρια δύναμη: να υπερασπίσουμε αποτελεσματικά την συνταγματική τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και την θεμελιακή της ιδιότητα ως μόνου νόμιμου κρατικού εκπροσώπου ολόκληρου του νησιού. Ταυτόχρονα, οφείλουμε να προτάξουμε την ασπίδα της κοινής άμυνας του Ελλαδικού και Κυπριακού χώρου, να θεσπίσουμε το κοινό όριο των θαλάσσιων ζωνών που μας ενώνουν με την Κυπριακή Δημοκρατία και ορίζουν το γεωπολιτικό δυναμικό και την γεωγραφική αλληλουχία των δύο Ελληνικών κρατών στην Αν. Μεσόγειο.

10) Παράλληλα με τις μάχες για την αποτροπή καταστροφικών εξελίξεων σε Αιγαίο και Κύπρο, δεν μπορούν πλέον να γίνουν ανεκτές οι πολλαπλασιαζόμενες εκφάνσεις βαθύτατης ηθικής και θεσμικής διάλυσης του κράτους και της κοινωνίας μας. Είναι εξόχως αποκαλυπτικό ότι στο ανακοινωθέν της 4ης Συνάντησης του Στρατηγικού Διαλόγου Ελλάδας-ΗΠΑ που υπέγραψαν οι Υπουργοί Εξωτερικών στην Ουάσιγκτον, στις 21/2/2024, περιλαμβάνεται ως Ελληνική υποχρέωση, στρατηγικής υφής, η πλήρης εξομοίωση των Συμφώνων Συμβίωσης μεταξύ ΛΟΑΤΚΙ ατόμων με τον γάμο. Ήτοι, ο ευτελισμός του πυρήνα παραδοσιακής οργάνωσης της Ελληνικής κοινωνίας που είναι η οικογένεια δια της επιβολής της Αμερικανικής αντίληψης εν προκειμένω. Ακόμη, είναι θεμελιώδες καθήκον για κάθε σκεπτόμενο πολίτη η επίμονη κινητοποίησή του μέχρι να καταργηθεί η ετεροδικία και εξασφαλισμένη ατιμωρησία που έχει προβλέψει το πολιτικό σύστημα για τα εξέχοντα μέλη του, ώστε να συγκαλύπτει εμβληματικά μαζικά εγκλήματα, όπως: αυτό στα Τέμπη, οι πυρκαγιές σε Μάτι, Εύβοια, Αλμυρό και Πάρνηθα, οι πλημμύρες στην Θεσσαλία, η επιβολή αυταρχικών και παράνομων μέτρων με πρόσχημα την «προστασία» της δημόσιας υγείας από την πανδημία και ο συνακόλουθος ψηφιακός ολοκληρωτισμός.

11) Είμαστε, αρκετοί από εμάς, κρατικοί λειτουργοί στους τομείς της Άμυνας, της Διπλωματίας, της Δικαιοσύνης και της Δημόσιας Υγείας, Έρευνας και Εκπαίδευσης. Προερχόμενοι από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες και ακολουθώντας χωριστές επαγγελματικές διαδρομές, καταλήξαμε σε κοινό συμπέρασμα: η πραγμάτωση της εθνικής κυριαρχίας αποτελεί προϋπόθεση της σωτηρίας της πατρίδας. Η αυτοτελής της ύπαρξη έχει τεθεί εν αμφιβόλω από τις ραγδαίες τεκτονικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Οι απαιτήσεις των καιρών υπερβαίνουν κατά πολύ την ηθική και διανοητική επάρκεια, τις αντοχές και τις ικανότητες του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Οι πολίτες, όπως στη αρχαία Εκκλησία του Δήμου, όπως το 1821 και το 1940, δεν έχουν ελπίδα ελευθερίας και αυτεξουσιότητας εάν δεν πάρουν οι ίδιοι την ευθύνη για την χώρα, για το Έθνος και την Δημοκρατία στα δικά τους χέρια!

12) Όσοι συνειδητοποιούμε πού οδηγούν οι ράγες πάνω στις οποίες έχει τροχοδρομηθεί η χώρα, θεωρούμε καθήκον μας ν’ αντιταχθούμε. Αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία να συγκροτήσουμε τον αρχικό πυρήνα ενός φορέα παρέμβασης με ειδικό σκοπό: τη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας σε Ελλάδα και Κύπρο! Πρόκειται για το μείζον πολιτικό καθήκον που ενώνει στην δράση κάθε δημοκράτη πατριώτη από όλο το εύρος του πολιτικού φάσματος. Οι θεμιτές και αυτονόητες φιλοσοφικές/ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, δεν πρέπει πλέον να λειτουργούν ανασταλτικά. Ο κίνδυνος που διατρέχει η πατρίδα, επιβάλλει την κοινή και συγκροτημένη δράση πάνω στα ελάχιστα, αλλά μείζονα που μας ενώνουν!

O αρχικός πυρήνας της Επιτροπής αποτελείται από τους:

1. Αποστολόπουλος Απόστολος, δημοσιογράφος.

2. Αϋφαντής Γιώργος, Πληρεξούσιος Υπουργός Α΄ ε.τ.

3. Γιατράκος Ανδρέας, μουσικός παραγωγός -επιχειρηματίας.

4. Κακαρελίδης Γιώργος, τ. καθηγητής εφαρμογών Στατιστικής, Πανεπιστήμιο Πατρών

5. Καλεντερίδης Σάββας, συνταγματάρχης ε.α.

6. Κούβελας Δημήτρης, Καθηγητής Ιατρικής, ΑΠΘ

7. Καραμολέγκος Γιάννης, οικονομολόγος

8. Λαυρέντζος Αναστάσιος, σύμβουλος επιχειρήσεων

9. Μακαρώνας Κυριάκος, δικηγόρος

10. Μαρούπα Ειρήνη, δικηγόρος

11. Μπούτος Γιώργος, προϊστάμενος (ε.τ.) της Διεύθυνσης Επεξεργασίας Νομοθετικών Πράξεων και Κανονιστικών Διοικητικών Πράξεων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους

12. Οικονομίδης Αλέξανδρος, μαθηματικός-μηχανουργός

13. Σοφούλης Εμμανουήλ, καθηγητής-επιχειρηματίας

14. Τσιμέκας Γιώργος, αντιπρόεδρος (ε.τ.) του Συμβουλίου της Επικρατείας

15. Χρυσανθόπουλος Λεωνίδας, πρέσβης ε.τ.

ΠΗΓΗ

[Σ.Σ. Οι υπογράφοντες αποτελούν τον αρχικό πυρήνα της κίνησης. Και αφού, όπως διαβεβαιώνουν οι ίδιοι “ η διακήρυξη είναι ανοικτή και δέχεται την υπογραφή οποιουδήποτε θέλει να αγωνιστεί για τη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας”, ο υπογράφων διαχειριστής σπεύδει να δηλώσει αλληλέγγυος.]

 

 

Για την «Ημέρα της Γυναίκας», ένας μικρός φόρος τιμής: το ποίημα “Ονόματα” της Wendy Cope. 8 di Marzo; poesia omaggio a tutte le donne del mondo! The poem “Names” (by Wendy Cope).; as “tribute to the courage of an ordinary woman”

[ Πρωθύστερο σχόλιο:

Καθόλου ...επαγγελματικό εκ μέρους μου:

Την τελευταία φορά που το διάβαζα στην τάξι, προηγούμενο μάθημα Λογοτεχνίας Β΄ Λυκείου, πόσο με συγκίνησε! Εκείνα τα ατελείωτα 4-5΄΄ στους δύο τελευταίους στίχους που υγράνθηκαν τα μάτια μου κι έχασα την φωνή μου…]

 

“Ονόματα”

Ελίζα ήταν τ’ όνομά της μόνο για λίγες εβδομάδες

τότε που ήταν μωρό.

Ελίζα, Λίλη. Σύντομα της το άλλαξαν σε Λιλ.

Κατόπιν, στο φούρνο που δούλευε, έγινε η δεσποινίς Στιούαρτ

και ύστερα «αγάπη μου» «λατρεία μου», μητέρα.

Στα τριάντα της που χήρεψε ξαναγύρισε στη δουλειά

ως κυρία Χαντ. Εντωμεταξύ η κόρη της μεγάλωσε,

παντρεύτηκε και γέννησε ένα παιδί.

Τώρα πια ήταν η γιαγιά.

«Όλοι με φωνάζουν γιαγιά» έλεγε στους πελάτες.

Και πράγματι έτσι τη φώναζαν οι φίλοι, οι καταστηματάρχες

της γειτονιάς και ο γιατρός της.

Στο θάλαμο γερόντων στο νοσοκομείο

συνήθιζαν να φωνάζουν τους ασθενείς με τα μικρά τους ονόματα.

Τους είπαμε: «Λιλ» ή «Γιαγιά».

Αλλά κανένα από αυτά τα ονόματα

δεν ήταν στο φάκελό της.

Κι έτσι σ’ αυτές τις τελευταίες μέρες της, της πίκρας και της ανημποριάς,

ξανάγινε για μια και τελευταία φορά η Ελίζα.

Wendy Cope

(Η μετάφρασι ως έχει στο βιβλίο της Β' Λυκείου "Έκθεση-Έκφραση Β Τεύχος" σ. 75)

.........................................................................

 

Είχα 10 χρόνια να κάνω ανάρτησι στο ιστολόγιο για την «Γιορτή της Γυναίκας»! Τότε ήταν Σάββατο (8 Μαρτίου 2014). Σήμερα Παρασκευή, το είχα υπ’ όψιν μου, αλλά όλη μέρα δεν πρόλαβα. Κι ας είχα αποφασίσει εγκαίρως για το θέμα...

Ξένος, είπα, ο εορτασμός ξένο και το επιλεγμένο ποίημα. Της Αγγλίδας ποιήτριας Wendy Cope.

Αργά, το βράδυ βρήκα και το πρωτότυπο. Μια άλλη ιστοσελίδα αγγλιστί σχολίασε:

 “...The poem is an understated tribute to the courage of an ordinary woman...” 

 

 

NAMES

 

She was Eliza for a few weeks
when she was a baby –
Eliza Lily. Soon it changed to Lil.
Later she was Miss Steward in the baker’s shop
And then ‘my love’, ‘my darling’, Mother.
Widowed at thirty, she went back to work
As Mrs Hand. Her daughter grew up,
Married and gave birth.
Now she was Nanna. ‘Everybody
Calls me Nanna,’ she would say to visitors.
And so they did – friends, tradesmen, the doctor.
In the geriatric ward
They used the patients’ Christian names.
‘Lil,’ we said, ‘or Nanna,’
But it wasn’t in her file
And for those last bewildered weeks
She was Eliza once again.

 

Wendy Cope

(“Serious Concerns”, Faber and Faber 1992)